Αρθρογραφία
Της Ευγενίας Λουπάκη*
Όταν ξημεροβραδιαζόμασταν στην ΕΡΤ, όταν βγάζαμε βάρδιες περιφρούρησης, όταν πηγαίναμε με πορείες και με συνθήματα στη Μεσογείων, λέγαμε ο ένας στον άλλο, πώς δεν πιστεύαμε ότι θα` ρθει μια τέτοια μέρα. Κι επιστρατεύαμε όλοι, τη Λιλιπούπολη και τον Μάνο Χατζηδάκι, τη φωνή της Χατζηαργύρη και της Αρώνη, τα λαϊκά που ακούγαμε τις Κυριακές.
Για να τονώσουμε το μέσα μας αντίθετο κι ας ξέραμε πως και ο Χατζηδάκις ήταν μια λαμπρή εξαίρεση, μια φωτεινή παρένθεση, που δεν την άντεξε το σύστημα. Ήμασταν εκεί και υπερασπίζαμε τα παιδικά μας χρόνια, την αθωότητα που χάσαμε και την αξιοπρέπεια που διεκδικήσαμε στη δύσκολη ενηλικίωσή μας.
Κανένας δεν υπερασπιζόταν την ΕΡΤ των κομματοφρουρών, ούτε την ΕΡΤ των σταρ παντός καιρού. Κανένας δεν είχε αυταπάτες ότι η ΕΡΤ είχε ποτέ υπάρξει ως πραγματικά ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση. Είχαμε, όλοι εμείς που την πληρώναμε, βαθειά προσβληθεί κατά καιρούς από την ασύστολη προπαγάνδα υπέρ της εκάστοτε κυβέρνησης. Ξέραμε και βλέπαμε τις κυβερνήσεις να παρέρχονται και να διατηρούν στο “ψυγείο” σταθερά αμειβόμενους τους εκατέρωθεν εκλεκτούς. Ήμασταν εκεί υπερασπίζοντας τη Δημοκρατία που βιάστηκε με τον πιο ωμό τρόπο, από την τρικομματική κυβέρνηση “σωτηρίας”του τόπου. Ήμασταν εκεί για να διώξουμε όλο το μαύρο. Και από τις οθόνες και από τη ζωή μας.
Με την ανάδειξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ πιστέψαμε πως θα τελειώνουμε πια, με όσα τουλάχιστον δεν αποτελούν “δημοσιονομική υποχρέωση” και δεν επιβάλλονται από τους δανειστές. Πιστέψαμε ότι σε αντιστάθμισμα των υποχωρήσεων, που αναγκαστικά θα κάνει η νέα κυβέρνηση, θα γίνουν μεγάλες, ωραίες χειρονομίες και τομές, που θα μας στηρίξουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Μία απο αυτές, με ιδιαίτερα υψηλό συμβολισμό είναι η δημιουργία της νέας ΕΡΤ.
Ανήκω στους αφελείς που δημόσια από το ραδιόφωνο, δήλωνα απαντώντας σε πιεστικές ερωτήσεις ακροατών, ότι αποκλείεται η κυβέρνηση να τοποθετήσει στην ΕΡΤ τον Λάμπη Ταγματάρχη, ότι αποκλείεται να κάνει τέτοιο λάθος. Χωρίς να έχω οποιαδήποτε σχέση ή πληροφόρηση, είτε με το κόμμα, είτε με την κυβέρνηση. Θεωρούσα αδιανόητο ότι μπορεί ένα πρόσωπο ταυτισμένο με τις εποχές που θέλουμε ν’ αφήσουμε πίσω, να σηματοδοτήσει το καινούργιο, το ανεξάρτητο, το ποιοτικό.
Από τις Οσκαρικές βραδιές της γκλαμουριάς στο τιμόνι της νέας ΕΡΤ; Και τα πρόσωπα που κράτησαν όρθιο τον αγώνα, που κράτησαν όρθια την ελπίδα, να εξαναγκάζονται σε απόσυρση. Και οι βουλευτές δημοσιογράφοι του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνουν ότι ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη τους.
Την εικόνα της Αγλαίας Κυρίτση να λέει δελτίο με φόντο τα ΜΑΤ, την εικόνα που έκανε το γύρο του κόσμου, τη θυμάται κανείς; Πίσω απ΄την Αγλαϊα δεν ήταν μόνο τα ΜΑΤ. Ήμασταν και όλοι εμείς, που δεν αναθέσαμε σε κανέναν ν’ αποφασίζει ερήμην και που γνωρίζουμε καλά πόσο αδιάκριτη είναι τελικά, η διαχρονική γοητεία της μπουρζουαζίας. Απόδειξη το περιβόητο “μέιλ Στουρνάρα”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου